الا ای ابر گرینده به نوروز

بیا گریه ز چشم من بیاموز

اگر چون اشک من باشدت باران

جهان گردد به یک بارانت ویران

همی بارم چنین و شرم دارم

همی خواهم که صد چندین ببارم

بدین غم در خورد چندین وزین بیش

و لیکن مفلسی آید مرا پیش

گهی خوناب و گاهی خون بگریم

چو زین هردو بمانم چون بگریم

هر آن روزی که زین هر دو بمانم

به جای خون ببارم دیدگانم

مرا چشم از پی دیدنت باید

و گر دیده نباشد بی تو شاید

بگریم تا کنم هامون چو دریا

منالم تا کنم چون سرمه خارا

عفاالله زین دو چشم سیل بارن

که در روزی چنین هستند یارن

نه چون صبرند عاصی گشته بر من

و یا چون دل شده بدخواه دشمن

به چونین روز جوید هر کسی یار

مرا یاران ز من گشتند بیزار

اگر صبرست با من نیست هم پشت

و گر بختست خود بختم مرا کشت

مرا دل در بلا ماندست ناکام

کنون صبرم به دل کردست پیغام

که من صبرم یکی شاخ بهشتی

مرا بردی و در دوزخ بکشتی

دلا تو دوزخی پر آتش و دود

ازیرا من ز تو بگریختم زود

دل تا جان تو بر تو و بالست

مرا از صبر نالیدن محالست

به هر دردی که باشد صبر نیکوست

به چونین حال صبر از عاشق آهوست

نخواهم روی صبرم را که بینم

بهل تا هم به بی صبری نشینم

تو از من رفته ای یار دلارام

مرا در خور نباشد صبر و ارام

اگر خرسند گردم در جدایی

ز من باشد نشان بی وفایی

من اندر کار تو کردم دل و جان

تو دانی هر چه خواهی کن بدیشان

هر آن عاشق که کار مهر ورزد

دو صد جان پیش وی نانی نیرزد

چنین باید که باشد مهر کاری

چنین باید که باشد دوستداری

اگر درد من از جور تو آید

همی تا این فزاید آن فزاید

به نیکی یاد باد آن روزگاری

که بود اندر کنارم چون تویاری

قصا در خواب بود و بخت بیدار

بد اندیش اندک و احید بسیار

جهان ایست کار دارد جاویدانه

خوشی برد به شمشیر زمانه

ترا از چشم من ناگه ببرید

دو چشمم زین بریدن خون بیارید

ازیرا خون همی بارم ز دیده

که خون آید ز اندام بریده

مرا بی روی تو ناله ندیمست

دریغ هجر در جانم مقیمست

ز درد من همه همسایگانم

فغان برداشتند از بس فغانم

همی گویند ازین ناله بیاسای

دل ما سوختی بر ما ببخشای

به گیتی عاشقان بسیار دیدیم

به چون تو مستمندی زار دیدیم

مرا بگذاشت آن بت روی جانان

چو آتش را به دشت اندر شبانان

مرا تنها بماند اینجا به خواری

چو خان راه مرد رهگذاری

نه بس بود آنکه از پیشم سفر کرد

که رفت اندر سفر یار دگر کرد

اگر نالم همی بر داد نالم

که اینست از جفای دوست حالی

دلم گوید مرا از بس که نالی

به ناله یر نالان را همالی

به تخت کامرانی بر نشسته

چو نخچیرم به چنگ شیر خسته

اگر زین آمد ای عاشق ترا درد

که یارت در سفر یار دگر کرد

ندانی تو که یارت هست خورشید

همه کسی را به خورشیدست امید

گهی نزدیک باشد گه ز تو دور

ترا و دیگران را زو رسد نر

نگارا من ز دلتنگی چنانم

که خود با تو چه می گویم ندانم

به سان مادرم گم کرده فرزند

ز غم بر دل دو صد کوه دموند

چو دیوانه به کوه و دشت پویان

ز هر سو در جهان فرزند جویان

ندارم آگهی از درد و آزار

اگر ناگه مرا بر دل خلد خار

عجب دارم که بر من چون پسندی

جنین زاری و چونین مستمندی

به چندین کز تودیدم رنج و آزار

اگدلم ندهد که نالم پیش دادار

بترسم از قصای آسمانی

نیام کرد بر تو دل گرانی

ز بس خواری که هجر آرد برویم

ز ز دلتنگی همین مایه بگویم

ترا بی من مبادا شادمانی

مرا بی تو مبادا زندگانی